لطایف قرآنی

روزی فردی داخل مجلس امیری گردید، و در حضور امیر یک طبق شیرینی بود.امیر به خدمتکارش گفت:یک عدد شیرینی به او بدهید.آن فرد چون شیرینی را خورد گفت:ای امیر، پروردگار متعال در سوره یس فرمود:فارسلنا الیهم اثنین امیر دستور داد یک عدد دیگر به او دادند.چون خورد گفت:ای امیر خدا می فرماید :«فعزّزنا بثالث» امیر گفت: یکی دیگر به او بدهند.چون خورد گفت:ای امیر خدا می فرماید:«فخذا اربعة منّ الطّیر».امیر گفت یکی دیگر به او دادند.

چون خورد گفت:ای امیر خدا می فرماید:«فخذوا اربعة منّ الطّیر»،امیر گفت: یکی دیگر به او دادند.گفت خدا می فرماید:«خمسة سادسهم کلبهم».یکی دیگر به او دادند.گفت: خدا می فرماید:«انّا خلقنا السّموات و الارض فی ستّة ایام».یکی دیگر به او دادند گفت:خدا می فرماید:«سبع سموات طباقاً» یکی دیگر به او دادند.

گفت: خدا می فرماید:«ثمانیة ازواج».یکی دیگر به او دادند.

گفت: خدا می فرماید :«تسعة رهطٍ».یکی دیگر به او دادند.

گفت: خدا می فرماید:«تلک عشرة کاملة».باز یکی به او دادند

گفت: خدا می فرماید:«احد عشر کوکباً».باز یکی دیگر به او دادند

گفت: خدا می فرماید:«انّ عدّة الشّهور عندالله اثنی عشر شهراً» یکی میز به او دادند

گفت: خدا می فرماید:«ان یکن منکم عشرون صابرون»،هست عدد دیگر نیز به او دادند.

گفت:خدا بعد از آن می فرماید:«یغلبرا مأتین».پس امیر دستور داد شیرینی را با طبقش پیش او گذاشتند.

گفت:ای امیر اگر چنین دستور نمی دادی هر آینه آن آیه شریفه را می خواندم که خدا می فرماید:«فارسلنا الی مأة الف او یزیدون»

امیر گفت:مرحبا به هوش و ذکاوت تو، چه بسیار خوشدل شدم از کلمات تو که از قرآن کریم بیان داشتید.

منبع : نقی رحمانی ،  مجله   بشارت > مرداد و شهریور 1385، شماره 54 صفحه 69