لطایف و پند های تاریخی

پیش بینی خردمندانه ابن سینا

روزی حکیم  و فیلسوف مسلمان ، ابوعلی سینا با شاگردش از راهی می گذشت . پسری را دید که خوشه ی انگور در دست دارد و توی راه آواز می خواند و دانه های انگور را به دهان می اندازد . بوعلی به شاگردش دستور داد که به دنبال  این پسر برود و هر جا که به زمین افتاد ، او را بخواباند و با دست روی سینه و شکمش بمالد تا خوب شود ........

شاگرد بوعلی دنبال آن پسر به راه افتاد . چند دقیقه نگذشت که بچه به زمین افتاد و نزدیک بود بمیرد .

شاگرد بوعلی او را خوابانید و با دست روی سینه و شکمش مالید تا خوب شود .

همه متعجب شدند و از استاد استادان پرسیدند : از کجا میدانستید  که این بچه چند دقیقه بعد مریض خواهد شد ......؟

بوعلی گفت : « چون در بین راه آواز می خواند و انگور هم می خورد . دانستم فرصت جویدن انگور را ندارد و فهمیدم که به زودی دانه های درشت اگور روی دل او گیر می کند و او را مریض  کرده و می اندازد . این بود که دستور دادم که شاگرد فورا او را تعقیب کند و قبل از اینکه تلف شود ، او را نجات بخشد .»

 

دانش ابو علی سینا

نقل است که شیخ الرئیس ابوعلی سینا وقتی از سفرش به جایی رسید اسب را بر درختی بست و کاه پیش او ریخت و سفره پیش خود نهاد تا چیزی بخورد . روستاییه خر سوار آنجا رسید .از خرش فرود آمد و خر خود را در پهلوی اسب ابوعلی سینا بست تا در خوردن کاه شریک او شود و خود رو به شیخ نهاد تا بر سفره نشیند .

شیخ گفت : خر را پهلوی اسب من مبند که همین دم لگد زند و دستش بشکند .

روستایی آن سخن نشنید با شیخ به نان خوردن مشغول گشت . ناگاه اسب لگدی زد .

روستایی گفت : اسب تو خر مرا لنگ کرد .

شیخ ساکت شد و خود را لال ظاهر نمود . روستایی  او را کشان کشان نزد قاضی برد .

قاضی از حال سوال کرد . شیخ هم چنان خاموش بود .

قاضی به روستایی گفت :  این مرد لال است .........؟

روستایی گفت : این لال نیست بلکه خود را لال ظاهر ساخته تا اینکه تاوان خر مرا ندهد پیش از اینکه با من سخن گفته ......

قاضی پرسید : با تو سخن گفت .......؟

او جواب داد که : گفت خر را پهلوی اسب من نبند که لگد بزند و دستش بشکند.......

 قاضی خندید و بر دانش شیخ آفرین گفت .

 

هوش احمد میمندی

سلطان محمود غزنوی در سن کودکی روزی برای سیر و تفرج در باغستان غزنین گردش میکرد تا به کنار چشمه ای رسید و همانجا از اسب پیاده شد ، احمدبن حسن میمندی ملازم رکاب بود ، در این بین نظر سلطان بر شخصی افتاد که از آنجا میگذشت ، سلطان خطاب به میمندی گفت : احمد این شخص کیست ...........؟

احمد میمندی که کودکی هم سن و سال محمود بود ، گفت : این شخص نجار است و نامش هم احمد  می باشد .

سلطان  پرسید : مگر او را می شناسی .

میمندی گفت : هرگز او را ندیده ام .

محمود پرسید : پس چگونه ، نام و شغل او را گفتی ......؟

میمندی به عرض رسانید : چون سلطان  اسم مرا صدا کرد ، او را ملتفت شد . به این سبب فهمیدم که نامش احمد است و چون مرتبا به دور آن درخت خشک می گردید و بلندی و کلفتی آن را به نظر دقت می دید ، فهمیدم که او نجار است  .

محمود گفت : اگر گفتی که چه خورده است نهایت هوش و ذکاوت تو خواهد بود .......؟

احمد نگاهی به مرد انداخت و در جواب گفت : عسل خورده است .

سلطان آن شخص را صدا  کرد و از او پرسید : تو این کودک  را می شناسی ...........؟

آن مرد گفت : تا امروز او را ندیده بودم .

محمود پرسی : نام تو چیست ......؟

مرد گفت : نام من احمد است .

سلطان باز سوال  کرد : چه کاره ای و چه خورده ای .........؟

مرد گفت : شغلم  نجاری است و امروز عسل خورده ام .

سلطان حیرت کرد و از احمد میمندی پرسید : چگونه دانستی که عسل خورده است .........؟

احمد گفت : از آن جا که مرتبا دهان خود را پاک می کرد و مگس از اطراف صورت خود می راند و با این قرینه دانستم که عسل خورده  است ........!

منبع:کتاب لطایف و پند های تاریخی