من از جبابره نیستم

روزی یک عرب بیابانی خدمت پیامبر اکرم‌ ـ صلّی الله علیه و آله ـ آمد و حاجتی داشت، وقتی که جلو آمد روی حساب آن چیزهایی که شنیده بود، ‍‍‌اُبهّت پیامبر اکرم‌‌ ـ صلّی الله علیه و آله ـ او را گرفت وزبانش به لکنت افتاد! پیغمبر‌ ـ صلّی الله علیه و آله ـ ناراحت شدند وسؤال کردند: آیا از دیدن من زبانت به لکنت افتاد؟ سپس پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ ‌ او را در بغل گرفتند و به طوری فشردند که بدنش، بدن پیغمبر‌ ـ صلّی الله علیه و آله ـ را لمس نماید، آنگاه فرمودند: آسان بگیر، از چه می‌ترسی؟ من از جبابره نیستم. من پسر آن زنی هستم که با دست خودش از پستان گوسفند شیر می‌دوشید، من مثل برادر شما هستم. «هر چه می‌خواهد دل تنگت بگو»[1]

 [1] . شهید مرتضی مطهری،سیره نبوی، ص 29.

مشاعره بوعلی با ابو سعید نیشابوری

ابوسعید ابوالخیر نیشابوری، از مشهورترین و باحال‌ترین عرفاست. رباعی های نغز دارد. از وی پرسیدند: تصوف چیست؟ گفت: «تصوف آن است که آنچه در سر داری بنهی و آنچه در دست داری بدهی و از آنچه بر تو آید بجهی». با ابو علی سینا ملاقات داشته است. 

مسجد بهلول

می‌گویند: مسجدی می‌ساختند، بهلول سر رسید و پرسید: چه می‌کنید؟ 

گفتند: مسجد می‌‌سازیم. 

مردانه بگو نمی‌دانم!

ابن جوزی یکی از خطبای معروف زمان خودش بود، رفته بود بالای منبری که سه پله داشت، برای مردم صحبت می‌کرد. 

محبوبترین بندگان خدا

هر روز یکی از فرزندان انصار کارهای پیغمبر را انجام‌ می‌داد. روزی نوبت انس‌ بن ‌مالک بود. ام‌ایمن، مرغ بریانی را در محضر پیغمبر آورد و گفت یا‌ ‌رسول‌الله! این مرغ را خود گرفته ‌‌ام و به خاطر شما پخته ‌ام. 

مؤذن بد صدا

مؤذنی بد صدا، در شهری زندگی می‌کرد، او هر روز با صدای بد و ناهنجاری، اذان می‌گفت. 

یک وقت، دید: یک یهودی برایش هدیه ‌ای آورد و گفت:
این هدیه ناقابل را قبول می‌کنی؟ 

گوشت خوک

اوایل قرن نوزدهم، که فشار حکومت تزاری روس بر قفقاز زیاد شده بود، روحانی آزاده و مبارزی به نام محمد شامل، دست به شورش زد و مدّت بیست و شش سال در مقابل روسها مقاومت نمود. 

گنج نزدیک

مردی طالب گنج بود، اما او دائماً به خدا عرض می‌کرد: خدایا این همه آدمها به دنیا آمده ‌اند و رفته ‌اند و گنجهای آنها در زیر خاکها پنهان شده و باقی مانده است. 

خدایا مقداری از آن گنجها را به من بنمایان! 

گفتگوی بهلول با جنید بغدادی

روزی جنید بغدادی با مریدان خود به قصد سفر از بغداد بیرون رفت، و در بین راه از بهلول سراغ گرفتند 

گفتند:
مردی دیوانه است 

گریه، به زور سنگ

یکی از طلاب نجف که اهل یزد بود، نقل می‌کرد: که در جوانی، سفری پیاده از راه کویر به خراسان رفتم. در یکی از دهات نیشابور، مسجدی بود و من چون جایی را نداشتم، به مسجد رفتم.